رباعیات خیام

هر چند که رنگ و روی زیبایت مرا            چون لاله رخ و چون سرو بالاست مرا

معلوم نشد که در طریخانه خاک                          نقاش ازل بهر چه آراست مرا

چون عهده نمی شود کسی فردا را           حالی خوش در این دل پر سودا را

می نوش به مهتاب ای ماه که ما                         بسیار بگردد و نیابد ما را

چون در گذرم به باده شویید مرا                تلقین ز شراب ناب گویید مرا

خواهید به روز حشر یابید مرا                        از خاک در میکده جویید مرا